سندرم حاد

هر سال همین بساطه. چند روز مونده به دهه مبارک فجر حس بدی بهم دست میده و توی خود دهه مبارک اوقاتم اساسی گه­مرغی میشه. حتی سر کار هم به وضوح بی­حوصله هستم.
عصاره فضائل شخصیت­های محترم نظام و رسانه­های ملی که همانا دروغ شاخدار باشد عود می­کنه توی این مناسبت­ها. همه دقیقن یادشون میاد که این ملت بزرگ چی می­خواستن و چقدر دقیق و بی کم­و­کاست گذاشته شد کف دستشون و چقدر باید شاکر باشند (و هستند) از این همه موهبت.
خیلی حس وحشتناکی بهت دست میده وقتی می­بینی دارن بطور سیستماتیک دروغ و ریا و تزویر را در سلول­های یک ملت تزریق می­کنن. تو این مدت برای اینکه کمتر حرص بخورم حتی بی­خیال اینترنت می­شم. دلم به هیچ کاری نمیره و فقط منتظر می­مونم این سونامی تزویر و ریا بیاد بره.
خداوند باری تعالی را بسی شاکرم که مرا از پایوران جمهوری اسلامی قرار نداد تا مجبور شوم لاجرَم در چنین مناسبت­هایی در صفحه جام جهان­نما یا پهنه جراید از خاطراتم از انقلاب بگویم و از رشادت­ها و شهامت­ها و چه­­ها و چه­­ها.
از دوستان نازنینی که سراغ گرفته بودند یا پیش خودشون نگران غیبت صغرای این حقیر تلفنچی شده بودند ممنونم. ملال چندانی نبود. مختصر کسالتی بود که اسمش رو شاید بشه گذاشت: سندرم حاد نفرت از تزویر انقلابی.

پ.ن1: این نوشته احمد زیدآبادی رو بخونید و در هزاران ضرب کنید. شاید هم خودتون یکی از اون هزاران باشید.

پ.ن.2: چرا ما از خاطراتمون از انقلاب ننویسیم (ایف اپلیکبل البته).