یلدا بازی

راستش ما می­خواستیم منتظر بمونیم سلمان خان ابولبشر این باگ­های ذکر شده رو وریفای کنه ولی دیدیم با دعوت پرستو قضیه فرق می­کنه.
آدم رو پرستوی وبلاگستان دعوت کنه فقط حق داره بگه
از تو به یک اشارت، از ما به سر دویدن.

اینم از کاکاتون:

1- ما عشایر بودیم قبل از اینکه من برم مدرسه. ما قشقایی­ها با زبان ترکی گیر افتاده بودیم بین فارس­ها اون هم وسط استان فارس. خلاصه وقتی رفتم مدرسه اوضاع فارسیم خیط بود. توی عشایر یک معلم عشایری مامور می­شد سر چادرها و به هر پنج­تا پایه درس می­داد و مردم بهش می­گفتند آقای مدیر. مدرسه هم اسم نداشت و به اسم همین آقای مدیر شناخته می­شد. مثلاً مدرسه آقای کمالی.
ما با همین ذهنیت اومدیم رفتیم مدرسه توی شهر که حالا یک مدیر داشت و چندین معلم. اسم مدرسه حافظ بود که از نظر من اسم همون مدیرمون بود. این طفلک فامیل ما که کلاس دوم بود و مثلا بزرگتر ما توی مدرسه چی کشید تا به ما تفهیم کنه باباجان حافظ اسم یکی دیگه بوده که خیلی وقته مُرده. ولی مگه تو کت ما می­رفت که اسم یه مرُده رو گذاشته باشن روی مدرسۀ ما. تا اواسط سال تحصیلی ما شده بودیم دردسری برای این فامیل بیچاره با سوتی­های این شکلی که همشونو بخوام بگم پنج­تا که هیچی پونصدتا هم کمه.

2- بنده در همون بدو تولد صاحب این pet ها بودم: یک نفر شتر، یک رأس اسب، یک رأس الاغ که بسی ضروری بود برای حمل بنده در موقع کوچ و چندتایی میش و بز.
طفلکی دختر و پسرمون که حالا دو سه­تا ماهی گل­منگلی شده pet براشون.

3- یک سبیل گنده که هرچی هم از طول و عرضش کم کنی بازم از سبیل بابابزرگ خیلی­ها سبیل­تر بود روی یک چهره سبزۀ سیر آفتاب­سوخته از همون روز اول دانشگاه خیلی­ها رو در مورد سن بنده دچار تناقض می­کرد بدجور. بخصوص توی خوابگاه وقتی دوستای بچه­های هم اتاقی سعی می­کردن با سوال­های غیرمستقیم سن بنده رو بدونن دیگه سرگرمی ما جور بود. یک بار یکیشون وقتی دید مثل اینکه خودش سر کاره برگشت گفت آخه کسی که میاد برق شریف معلومه که پشت کنکوری نیست پس تو باید هجده سالت باشه. ولی اگه این سیبیله که تو با هجده سالت داری اون که بابا بزرگ من پشت لبش داره چیه پس؟
تبدیل دکور به ریش بزی و افزایش چشمگیر درصد موی سفید قضیه رو حسابی تعدیل کرده حالا دیگه.

4- درست روز دفاع پاین­نامه فوق لیسانس دیدم دارم آدما رو دوبله می­بینم. خب گفتم خستگی و استرسه. فرداش که دیدم دیگه خیابونا رو هم دوبله می­بینم فهمیدم به قول شیرازیا یه باکیم هست. آقای چشم پزشک که دلسوزانه گفت پسرم همین حالا برو سی­تی­اسکن و فردا نتیجه رو ببر پیش فلان پزشک مغز و اعصاب فهمیدم یعنی فاتحه. از اون روز تا یک هفته بعد که این هوا آزمایش هیچی نشون نداد تجربه­ای بود عالی از یک یقین صددرصد به مرگ حتمی. آخرش هم گفتن همش زیر یکی از عصب­های چشم چپت بوده که عشقش کشیده چند روز فلج بشه.

5- یکی از اقوام دانشجو که پیش دوستاش کف­بینی یاد گرفته بود کف ما رو دید و گفت که سفر خارج که هیچی، داخل هم فقط چندتا سفر کوتاه . ما به این چیزا پاک بی اعتقادیم ولی خداییش پکر شدیم. گذشت تا ما دعوت شدیم برای مصاحبه بریم آلمان. تا لحظه پیاده شدن فکر می­کردم یا هواپیما رو می­دزدند یا ما رو راه نمیدن. بعدش هم که اومدیم آلمان ساکن شدیم اولین کاری که کردیم زدیم تو کار مسافرت طوری که حالا دیگه حوصله مسافرت ندارم. ولی هنوز هم می­خوام در اولین فرصت چندتا سفر اساسی داخل ایران برم ته مطمئن بشم این فامیل ما احتمالا توی یک منفی اشتباه کرده.

من دوست داشتم همون صدوبیست­وچهار هزار نفر رو پیشنهاد کردم دعوت کنم ولی حالا همین هفت نفر رو به نیت هفت شهر عشق وبلاگستان دعوت می­کنیم. کلیه حقوق برای جایگزینی کسانی که شرکت نکنند محفوظ است.


عباس عبدی : تحلیل محلیل رو بی­خیال. فقط به ما بگید اون پوست خربزه رو کی انداخت زیر پای چارتا دانشجوی زبون­بسته.

شراگیم : با دوز پایین مقوله دوست­دختر و خانم روانی­پور لطفاً.

خانم روانی­پور : آخه این چه کاریه با جوون مردم کردید ؟

کاپیتان حمید ، لیشام ، زهرا ، جوان خرم­آبادی