سفر ویتنام بمونه برای وقتی که رئیس‌جمهور شدم

راستش بنده هم مثل این آقای لئونارد گه این سوال برام پیش اومده که حمل و نقل یک آلبوم یک تنی چه شکلی باید باشه. ولی بعدش گفتم خب کسی که برای رفتن اسمش توی کتاب گینس میاد آلبومی درست میکنه که هر ورقش اندازه یک فرش سه در چهاره حتمن فکر حمل و نقلش را هم کرده. اصلن به ما چه.

یک خانم عکاس ژاپنی بنام هیتومی تویوما کسی هست که این آلبوم را با عنوان "زنان ویتنام" در پنجاه‌وسه صفحه برای ما علاقه‌مندان تهیه کرده در همون ویتنام هم به نمایش گذاشته. البته ایشون یک کم اندازه کار را بزرگ گرفته تا این وسط کارش در کتاب گینس هم ثبت بشه.

اگر مایل بودید آلبوم این خانم را ورقی بزنید حتمن دوتا از دوستان ورزشکارتون را همراه ببرید تا بتونن با کمک هم آلبوم را براتون ورق بزنند و شما از یک فاصله ده پونزده متری به تماشا بنشینید.

در قشنگی آلبوم ایشون حرفی نیست ولی به قول آقای گه در شرایط اضطراری مثل آتش‌سوزی بعیده کسی بخواد اول این یکی را نجات بده.

میگم ملت چه دردسری میکشن برای اینگه مثلن اسمشون یک گوشه‌کناری توی یک کتابی مثلن جاودانه بشه اونوقت من یه نفرو میشناسم یه بار یه کلمه رو از زبون رفیقش شنید فرداش همون کلمه رو توی یکی از دهات سیستان و بلوچستان بکار برد حالا دو ساله که همه نشریات بزرگ نه تنها اسمشو می‌نویسن که هر روز عکسشم چاپ میکنن. خوش به حالش. تازه این یکی بچه همین ایران خودمون هم هست.

من که فعلا آلبوم ایشون رو روی همین صفحه مونیتور یک ورقی میزنم حوصله سفر ویتنام ندارم. سفر ویتنام بمونه برای وقتی که رئیس‌جمهور شدیم.