اینجا زنده است

خیلی خنده‌داره که آدم بعد از مدت‌ها به وبلاگ خودش سر بزنه. اونم در حالی که هر روز به وبلاگ خودش و این همه نوشته‌های دیگران فکر کنه و دلش برای اون‌ها تنگ بشه. راستش بعد از اینکه ناز و ادای این لپ‌تاپ ما شروع شد تقریبن از خیر استفاده‌ش گذشتم. سرٍ کار هم که این روزها فرصت سر خاروندن نیست. ظاهرن چاره‌ای جز رفتن تو کار یک لپ‌تاپ جدید نیست. حالا خدا رو چی دیدی پولش هم شاید از رهگذر گیج‌بازی‌های مدیران محترم شرکت تهیه شد. تا حدود یک ماه دیگه که قراره سروته گیج‌بازی‌های حضرات به هم بیاد نه دل و دماغ اساسی برای مرتب نوشتن در اینجا هست و نه از لپ‌تاپ احتمالی جدید که بشه باهاش چهار کلمه با خیال راحت نوشت و خوند.

در این مدت نه تنها اینجا نتونستم بنویسم بلکه تقریبن هیچ وبلاگی هم نتونستم بخونم. از امشب شروع کنم و لپ‌تاپ دلبند هم ناز نکنه خدا می‌دونه کی بتونم خودمو برسونم.

حالا برم یکی دوتا جواب تبریک عید عقب افتاده رو بدم و چارتا وبلاگ بخونم.

لپ‌تاپ عزیز یک امشب رو با ما بساز.