درد و دل با یک عزیز

لپ­تاپ نازنینم،
باور کن از خجالت روی نگاه کردن به مونیتورت را ندارم. پنج شش سال آزگار با تمام گرفتاری­های من ساختی و آخ نگفتی. شاید بیشتر از یک سال است که پاورجکت خرابه و به روی من نیاوردی. جیبم شاید خالی باشه ولی دلم که از سنگ نیست. از تو چه پنهون زنگ زدم به نمایندگی­ت. آقاهه میگه باید بفرستیش بیاد اینجا ما بازش کنیم. پنجاه یورو فقط باز کردنش. پنجاه یورو حتی یه کم بیشتر فدای سرت ولی فکرشو بکن، اینقدر ظالم؟ اینقدر بی ملاحظه؟ آخه من چطوری دلم بیاد تو رو بدم دست این جلادها. اصلن چطوری دلم آروم باشه که مامور پست رعایت حالتو می­کنه؟ ها؟
تویی که حتی وقتی قره­کاکا بیشتر کلیدهاتو از جا در آورده بود و بعدشم دیدم دوتاشونو ناکار کرده بازم بزرگواری کردی و خم به ابرو نیاوردی باید بدونی چقدر پیش من عزیزی. وقتی به جای خالی اون دوتا کلید نگاه می­کنم یا دست می­زنم انگاری که دنیا رو سرم آوار شده. وقتی گاهی این بالا سمت راست مونیتورت پِت­پِت میکنه دلم هُری میریزه پایین میگم نکنه دیگه به آخر خط رسیدی و میخوای بی خداحافظی ولم کنی بری. ولی بازم مرام می­ذاری و تنهام نمیذاری.
باور کن روزی نیست که بهت فکر نکنم. می­دونم خیلی دوست داری بازنشت بشی یا اقلن یه کمکی برات بگیرم. من هم آرزوم شده این که بتونم یه کمکی زبر و زرنگ برات بگیرم. نشستم حساب کردم، سی­وهشت تا اولویت دیگه هست که باید به جوری جمعشون کنم. همشون هم لنگ پولن. تو دلت مثل هاردت پاکه، برام دعا کن. اگه اونی که من می­خوام شد و اینا این پوله رو دادن و اونا هم با یکی دو ماه فرصت اضافی که خواستم موافقت کردن قول میدم سر بقیه اولویت­ها شیره بمالم زودتر برای تو یک کمکی بیارم. شاید هم اصلن بازنشستت کردم. فقط دعا کن برام.