اعدام صدام و یک نکته

تا آنجا که بنده دیدم بجز عده اندکی، موضع وبلاگشهر در برابر اعدام صدام حسین یک وجه اشتراک داشت: با اعدام مخالفیم حتی اگر برای صدام حسین باشد.
جای بسی خوشوقتی است این. موضع وبلاگشهر فارسی را نمی­توان به کل جامعه ایران تعمیم داد به خصوص در مورد صدام حسین. حتی شاید تعمیم آن به قشر نخبه یا روشن­فکر هم ضریب خطای بالایی داشته باشد ولی پتانسیل آن را در هر حال نمی­توان دست­کم گرفت.
حالا همین وضعیت را برای داخل کشور در نظر بگیریم. آیا حاضریم همین موضع را برای هر شخص ایرانی هم داشته باشیم صرف­نظر از عملکرد او در بیش از ربع قرن در هر شرایطی؟
در نظر بگیریم که این موضع­گیری در مورد اعدام صدام در هر حال می­تواند یک ژست روشن­فکری قلمداد شود بخصوص وقتی که قدرت تغییر دادن چیزی را هم نداریم.
البته اینجا صحبت از عموم مردم نیست که به بهانه سوسکی هم که شده آماده­اند هر آن قدرت تخریب خود را به نمایش بگذارند و به خصوص به مکان­هایی مثل بانک­ها به عنوان سمبل ظلم و جور محبت ویژه دارند. حتی صحبت از روشنفکر جماعت هم نیست که اصلا تعریف مناسبی از آن در جامعه­­ای مثل ایران نمی­شود به دست داد. تازه اگر هم بشود از موضع­گیری و علمکرد رنگ و وارنگ این جماعت در این مواقع فقط می­شود شاخ در آورد.
صحبت دقیقاً از شهروندان وبلاگشهر است یعنی همین جماعتی که قرار است انشاءالله تعالی ساماندهی بشوند.
چقدر حاضریم در مقابل حکم اعدام بایستیم حتی اگر برای کسی باشد که کینه او را سال­ها در سینه انباشته­ایم ؟ چقدر حاضریم سینه­هایمان را از کینه خالی کنیم تا جایی که در چنان روزی هیچ کسی را در مستحق چنین حکمی ندانیم؟
آیا حاضریم همین امروز امضاء کنیم که "من در هیچ شرایطی به اعدام هیچ شخصی در کشور ایران رضایت نمی دهم" ؟