دنیای دیوانه ها

روزگار غریبی است نازنین.
دنیای ما را هنوز هم دیوانگان راه می­برند. هزاران قلم توانا این روزها از پایان یکی از این دیوانه­ها خواهند نوشت. ولی صدها دیوانه هنوز در جای­جای این سیاره کوچولو، مستانه می­تازند.
دنیای ما شاید فقط آن قدر خوب شده باشد که دیوانه­ها نتوانند پایان خوبی داشته باشند. گاهی هم دیوانه­ای پایان دیوانه­ای دیگر را خراب می­کند. شاید هم دیوانه­­ای سر دیوانه­ای را زیر آب کند تا بر دیوانگی­های خودش سرپوشی باشد. آخر بعد از آن همه دیوانگی این که پایان یک دیوانه چه شکلی باشد چه فرقی می­کند نازنین.
این یکی دیوانه شاید هم بدشانسی آورد که در این نقطه از سیاره کوچولوی ما دست به دیوانگی زد. اینجا آخر بوی نفت می­دهد و دیوانه­های بزرگتر عجب بوی نفت دیوانه­ترشان می­کند. اینجا دیوانه­ها همیشه برای هم شاخ و شانه می­کشند و دیوانه بزرگتر هم بازی را هر وقت که بخواهد به هم می­زند. شاید اگر او دیوانه­ای بود در جای پرتی در آن قاره فقیر که بوی نفت نمی­داد حالاحالاها می­توانست دیوانگی­اش را بکند.
می­دانی نازنین، این دیوانه­ها برای دیوانگی­هایشان بع­بعی لازم دارند. بع­بعی بیشتر، دیوانگی بیشتر. بع­بعی که باشد دیوانه خودش پیدا می­شود. بع­بعی­ها دنبال هر دیوانه­ای راه می­افتند. اصلاً دیوانه­زی هستند بع­بعی­ها.
دنیای خوب، نازنین، دنیایی است که بع­بعی­هایش آنقدر کم باشند که دیوانگی در آن دیگر ناممکن بشود. دنیایی که در آن هر روز از دیوانه­ها نگوییم و نخوانیم و نشنویم. دنیایی که دیوانه­هایش تمام شده باشند. پایان یک دیوانه پایان همه آنها نیست.
حسی را که داری این روزها به من هم بگو نازنین. آن طفل چندماهه­ای که از زیر آوار در آوردیم یادت هست نازنین که پستانکی به دهان برای همیشه خوابیده بود. پدر و مادرش را نمی­دانم کسی زیر آن خانه­ای که حالا شکل یک قیف بزرگ شده بود یافت آخر یا نه نازنین؟