انتخابات

راستش انتخابات را از نزدیک دنبال نمی­کنم. شاید یکی از دلایل اصلی­اش سرخوردگی ناشی از انتخابات ریاست جمهوری باشه. تحلیل تقلب در اون انتخابات هیچ­وقت برای من قابل قبول نبوده ولی تحلیل هر بسیجی ده رای چرا. این تحلیل با خصلت فرصت­طلبی و خوش­خیالی مردم ما همخوانی بیشتری داره. چه تضمینی هست که این روش باز هم جواب نده؟
ولی امروز یک اتفاق به من ثابت کرد که در هر حال شرکت کردن از شرکت نکردن خیلی بهتره.
در شرکت ما هرسال یک دیالوگ برگذار میشه به این شکل که افراد باید به تعدادی سوال در مورد عملکرد شرکت، مدیران، میزان رضایت و الخ به صورت ناشناس جواب بدن. نتییجه بخصوص در مورد عملکرد مدیریت معیار مهمی هست و با سال­های قبل مقایسه میشه.
من و خیلی از همکارها بخصوص در بخش ما اصلا در این دیالوگ شرکت نکردیم با این استدلال که حتی از قیافۀ این رئیس جدید شرکت هم خوشمون نمیاد. (بین بابا قیافه­اش و رفتارش خیلی شبیه افسرهای نازی هست که آدم توی فیلم­ها می­بینه). نتیجه چی شد ؟ تعداد شرکت کننده کمتر بود ولی در عوض نبود نظرات ما از تیزی گزارش خیلی کم کرده بود.
خب ما شاید بگیم تصمیم گرفتبم دیر یا زود از این شرکت بریم پس به ما چه. آدم ولی حتی وقتی از کشورش میره نمی­تونه بگه به من چه. تازه دل­نگرانی­های آدم بیشتر هم میشه.
معروفه که بعد از کودتای 28 مرداد اساتید دانشگاه تهران در یک اعلامیۀ دست­جمعی حمایت خود از نهضت ملی اعلام کردند. دکتر ریاضی رئیس دانشگاه از مهندس بازرگان بازخواست کرد که این چه کاری بود در این شرایط. مهندس بازرگان جواب میده که نمیخواد پسر کوچکش وقتی بزرگ شد بگه چه پدر پفیوزی داشته که در اون شرایط دست رو دست گذاشته.