حسادت، سرعت تکنولوژی و باقی قضایا

آقا انصافاً باید اعتراف کنم به دوتا چیز حسودیم می­شه.
اولی که شاید خنده­دار باشه این ساک و چمدون­های راحت و شیکه که دست مردم توی فرودگاه می­بینم که چقدر باهاش راحت اینور و اونور میرن. این دفعه که دسته ترولی ساکم از همون در خونه در رفت و مجور بودم تقریباً کولش کنم که دیگه داشتم از حسادت دق میکردم.
دومی که هیچ هم خنده­دار نیست این بروبچه­هایی هستند که چند سالی از نسل ما جوون­تر بودند و وقتی رفتند دانشگاه که اینترنت و این مقولات حکم یه­قل­دوقل داشت. این بچه­ها شاید باورشون نشه که چند سال قبل از اونا برای یک تکلیف درسی مثلاً فرض کنید محاسبۀ Sin(x) با کمک سری تیلور باید یک بسته کارت پانچ میزدی زیر بغل میرفتی یه جایی به اسم اتاق پانچ، برای هر خط برنامه یک کارت پانچ می­کردی، کارتها را با دقت به ترتیب می­چیدی و کارت شناسۀ خودت رو روی اونا میذاشتی و تحویل می­دادی برای پردازش (یا Error گیری اگرError داشت که معمولاً داشت) که با سرورهای گندۀIBM انجام می­شد. حالگیری وقتی بود که مثلاً ماشین پانچ یکی از سوراخ­ها رو نمیزد و عصر فردای اون روز شما تازه متوجه می­شدید کل زحمت اون روز شما هدر رفته. این فرایند Error گیری شاید چندبار تکرار میشد تا مثلاً شما نهایتاً پیروزمندانه سینوس 30 درجه رو حساب کنید.
خب، حالا ما حق داریم حسودی کنیم یا نه؟
برای اینکه خیلی هم غر نزده باشم بگم که این بساط کارت پانچ بازی خیلی زود با موج رواج PC جمع شد. اواخر لیسانس دیگه دانشکده­ها کلی کامپیوتر داشتند ولی هنوز از اینترنت خبری نبود.
ظاهراً موج اینترنت هم منتظر بود دورۀ فوق­لیسانس ما تموم بشه. درحالی که من اواخر سال اول فوق­لیسانس کامپیوتر خریدم ولی اولین بار که چشمم به جمال اینترنت روشن شد تقریباً مصادف با زمان فارغ­التحصیلیم بود و اولین اکانت ایمیل رو بعد از فراغت از تحصیل ساختم.

پ.ن 1: اون ماشین­های کارت پانچ باید چیزای بامزه­ای باشن برای موزۀ تاریخ کامپیوتر.
پ.ن 2: چقدر گرون بود لامصب کامپیوتر اونوقت­ها. برای یک 486 با 800 مگابایت هارددیسک من تقریباً هفت برابر حقوق ماهیانه­ام رو دادم. یکی از بچه­هایی که اینجا رو میخونه یکی از چندین نفری بود که ازش پول قرض گرفتم به این خاطر. راستی مرسی احمدجان.

ـ نه چندان بی­ربط.